Een bevlogen voorzitter
Nicolas Overdulve, Hollander en cafébaas in Diest was de eerste voorzitter van het KVT. Wat bezielde in godsnaam een Hollander om in onze stad een toneelgroep te stichten? Naar zijn beweegredenen kunnen we alleen maar gissen.
John Seré, onze huidige voorzitter woont in Schaffen. Hij is niet, zoals zijn illustere voorganger, in de horeca werkzaam, maar eigenaar van de firma's Distifruit en Sereco. Hoe hij bij het KVT is terechtgekomen, is makkelijker te achterhalen.
Begin jaren zeventig studeerde ik aan het RITSC in Brussel 'Camera, Geluid en Belichting.' Aan de toog van 'den Old Tom' in Diest geraakte ik in gesprek met Jean Geysen, die zei: "We komen een technieker tekort voor onze volgende productie." Je ziet, niets nieuws onder de zon. (lacht) "En het is dringend," drong Jean aan, "we spelen binnenkort 'Een dag uit de dood van verdomd Lowietje'. Zou jij dat niet willen doen?" Ik antwoordde: " Ik zeg niet nee, maar ik ben aan 't bouwen, misschien later…" Die 'later' kwam in januari 1975. Ik ging uit nieuwsgierigheid naar een Algemene Vergadering van het KVT, trouwens samen met Roger Hondshoven. Het beviel ons best en beiden hebben we ons toen aangesloten. Dus van dan af ben ik 'met de knopkes gaan spelen', wat ik heel graag deed.
En… zoals dat gaat, werd ik bestuurslid in 1978, in 1984 ondervoorzitter en in 1990 voorzitter.
Ik vond het KVT een aangename vereniging en hoewel ik van toneel niet veel kende, bevielen de voorstellingen me zeer goed. Vanaf het ogenblik dat ik in het bestuur kwam, had ik toch redelijk wat opmerkingen. Volgens mij ging het er toch wat te amateuristisch aan toe. Bijvoorbeeld, de aankoop van een kilo spijkers moest eerst door het bestuur besproken worden. Over een grote harde schijf voor de computer van Gery werd er drie maandagavonden lang gepalaverd.
Door mijn ervaring in het bedrijfsleven, dacht ik dat zulks toch anders kon aangepakt worden. Er moest dringend iets gedaan worden om de inkomsten te vermeerderen. Enkele acteurs hadden hun bedenkingen: "Gij ziet dat allemaal te commercieel." Ik antwoordde hen: "Als men in clubverband wil biljart, vogelpik of toneel spelen, moet men eerst geld hebben voor een fatsoenlijke accommodatie."
Hoe is u dat gelukt?
Wijlen Roland Frederickx, acteur en regisseur, had een idee: 'We
moeten ons laten goedkeuren door Het Ministerie van Nederlandse
Cultuur, Dienst Volksontwikkeling, een mondvol, maar zo heette dat
toen. Zo kunnen onze voorstellingen gesubsidieerd worden."
Zo gezegd, zo gedaan: Aanvraag, controle, goedkeuring. We hadden nu
een startkapitaal en waren vertrokken. Je moet weten dat die Dienst
een brochure uitgaf, waarin ongeveer alle professionele
gezelschappen vermeld stonden en waaruit de inrichters van de
Culturele Centra konden kiezen. Deze laatsten moesten een klein
bedrag betalen, de rest paste het Ministerie bij. Tussen haakjes,
in die lijst stonden maar twee amateurgezelschappen, waaronder het
KVT. Jarenlang zijn we rondgetrokken in het hele Vlaamse land en
hadden zelfs een memorabele voorstelling voor Franstalige
humaniora-leerlingen in Doornik.Hoe kwam het KVT op de huidige
locatie terecht?
Toen er plannen waren om het zaaltje in het Begijnhof te
verbouwen en we vernamen dat we nadien niet meer over een eigen
cafetaria konden beschikken, zijn we op zoek gegaan naar een nieuwe
zaal. Hier in de Nijverheidslaan wilden de eigenaars van de twee
cinema's uitbreiden. Samen hebben we dan "Zaal 3", onze toneelzaal,
gemaakt.
Vrij vlug waren er problemen met het huurcontract. Albert
Vanaudenhove is toen met de eigenaars gaan praten: "Wilt u uw
aandelen niet verkopen?". Ik herinner het me nog zoals de dag van
vandaag. Meneer Albert kwam de vergadering binnen met de droge
mededeling: "We hebben het complex gekocht, toneelzaal en de
cinema's." (geëmotioneerd)
Louis Bondroit, de toenmalige voorzitter, viel bijna van zijn
stoel. Het bestuur wist daar immers helemaal niks van. Daarna heb
ik toegezegd om ook daarvan dan maar, bij gebrek aan iemand anders,
het beheer te doen en heb dat heel graag gedaan.
We kennen je, John, als de man die bij elke voorstelling de toeschouwers verwelkomt, hen inlicht over het programma en over het reilen en zeilen van de vereniging, maar we zien nooit of toch te weinig wat jij als voorzitter "achter de schermen" presteert. In het kader van 'in de toekomst de taken te verdelen', vroeg Wannes je een lijstje te maken van je 'bezigheden voor het KVT', buiten uiteraard de algemene leiding. Ik citeer uit de ellenlange lijst:
Reservaties opnemen, abonnementen opmaken, SABAM regelen en betalen, boekhouding bijhouden, alles regelen wat te maken heeft met bestellingen voor de bar en de leveringen door Inbev. Frigo's aanvullen, leeggoed sorteren en naar het 'bierkot' dragen, kassa maken, geld naar de bank brengen, bestellingen doen voor het cafétaria zoals snoep, wijn en bloemen voor premières en vieringen. Openen en sluiten cafétaria, zowel bij de repetities als bij de voorstellingen. Barploeg zoeken. Opmaken lijst repetities, verdelen van lokalen. Bibliotheek uitbreiden, stukken aanvragen en brochures kopiëren, enz. enz.…
Gelukkig hebben jarenlang je vrouw Denise, 'de moeder van de vereniging', en recent Evelyn en Kathleen Nieuwets een aantal taken overgenomen. Zou het voorzitterschap gelukt zijn zonder je Denise?
Nee, zonder een echtgenote die niet meegaat in dat verhaal zou het absoluut onmogelijk geweest zijn. Denise heeft zich gaandeweg prima geïntegreerd in het KVT en heeft, zoals je opmerkte, heel wat taken overgenomen, zoals de niet te onderschatten organisatie van het cafetaria, de reservaties en andere administratieve taken. De uren dat wij, dag in dag uit, vaak ook op zaterdag en zondag met het KVT bezig zijn, zijn eigenlijk niet te tellen. We voelden wel veel waardering voor wat we doen door de mensen van het KVT, maar dat is eigenlijk nooit uitgesproken. Maar nogmaals: je loopt daar niet mee te koop, omdat je het graag doet!
Wat zijn je mooiste herinneringen?
Op toneelgebied ongetwijfeld 'Nonsens' en de andere musicals. Ik ben echt fier dat we die - als zeg maar gewone amateurvereniging - hebben kunnen verwezenlijken. En met groot succes! Dat we erin geslaagd zijn mensen te laten zingen en acteren in een voor ons heel nieuw genre, gaf mij heel veel voldoening. Net zoals de opening van onze nieuwe, eigen zaal en nadien ons eigen decoratelier van 1000 vierkante meter groot.
Minder mooie?
Corona! Ik vond het voor de vereniging een groot gevaar als we (te) lang zouden stilliggen. Op mijn vraag of men bereid was te repeteren als we opnieuw mochten spelen, met de beperkingen en de onzekerheden, die er waren, reageerde iedereen positief. Samen met Wannes Vanderstukken en Kathleen Nieuwets hebben we dan een organisatie op poten gezet. Het was frustrerend, want om de haverklap moesten er andere data gezocht worden en ook de beschikbaarheid van de spelers moest worden nagegaan. Achteraf bekeken is het voor het KVT wel een vruchtbare periode geweest. Omdat het aanbod schaars was (professionele gezelschappen konden vanzelfsprekend geen voorstellingen maken en spelen) slaagden wij, met de medewerking van het stadsbestuur, als één van de weinigen, erin om toch door te gaan. Het heeft ons vele nieuwe toeschouwers opgebracht. Zij waren op de hoogte gekomen via internet, facebook, Instagram...
Welke toekomst zie je voor onze vereniging?
Ik ben optimistisch. We hebben een mooie theaterzaal met alles erop en eraan. We hebben goede acteurs en actrices, regisseurs en goei stukken. Dus …spelen maar!
Balans?
Ik ben fier dat ik vooral de werking heb kunnen
professionaliseren, wat van in het begin mijn betrachting was.
Misschien volgden sommigen mij hierin met tegenzin, maar dachten
uiteindelijk: "We zullen hem maar laten doen".(lacht) Ik moet er
aan toevoegen dat wij altijd naast een plan A, ook een plan B
hadden. Dat is onder andere gebleken in die corona-periode.
Ik mag tevreden terug denken en ben al degenen die me gesteund
hebben heel dankbaar. Er is een nieuwe fase in mijn KVT-leven
begonnen. Een mens moet aan zijn gezondheid denken. Dus blijven tot
de allerlaatste, decor bouwen en afbreken, met bierbakken sleuren,
verhuizen en zo, zal er niet meer in zitten. We zijn nu volop bezig
met de taken te verdelen. Ik ben zeker dat wij daarvoor de juiste
mensen hebben. Maar… stoppen? Nee, ik doe het nog veel te
graag!
Bij het naar buiten gaan, bemerk ik het bord boven zijn bureel:
"I'm not bossy. I just have better ideas."
"Gekregen voor mijn vijfenzestigste verjaardag!" (lacht luid). Van
(ex-)buurman Guy Camps. Van Uilenspiegel! Van de concurrentie!!
Als ik in de auto zit, denk ik: "De nagel op de kop, Guy!"
door Marcel Van Passel
