Sam Huygens Interview uit 2015
Ben je die carrière van 25 jaar gestart in het KVT?
Neen, toch niet. De eerste keer op de planken was bij onze vrienden van Uilenspiegel. Ze speelden toen 'Van schoenmakerszoon tot heilige' over het leven van Jan Berchmans. Het was een zeer grote productie waarbij veel figuratie nodig was. Ik was één van hen. Dat moet in 1988 geweest zijn, denk ik. En een jaar later ben ik bij het KVT verzeild geraakt.
Hoe ging dat in zijn werk?
Mijn ouders waren al geruime tijd toeschouwer van het KVT en mijn vader deed er destijds ook bardienst. Op een gegeven dag zei hij me dat er in het KVT een jongerenafdeling was en zo ging de bal aan het rollen.
Kan je ons aan de hand van enkele hoogtepunten door je "traject"
binnen het KVT leiden?
Zoals ik al zei, ben ik begonnen bij het Tejaterateljee in het
seizoen 1989-90. Ik heb daar vier zeer leuke jaren beleefd. Vanaf
1990 ben ik ook bij de 'volwassenen' beginnen te spelen: eerst als
figurant en daarna als 'jonge' acteur. Van beide heb ik ontzettend
genoten. Ik heb zeer fijne mensen leren kennen van wie er nu nog
altijd tot mijn beste vrienden behoren. Halfweg de jaren negentig
ben ik tot het bestuur toegetreden op vraag van de voorzitter. Ik
vond dat uiteraard een hele eer en ben er dan ook enthousiast op
ingegaan. Ondertussen heb ik het acteren zelf "vaarwel" gezegd,
maar ik blijf actief binnen het bestuur en als 'leider' van het
Tejaterateljee.
Wat is je mooiste herinnering?
Het valt me moeilijk om na meer dan 25 jaar slechts één topmoment te kiezen. Ik zou je graag een top drie geven. Een eerste is ten tijde van het Tejaterateljee waar we een zelfge- schreven stuk brachten in een regie van Hans Rock. Het was een persiflage van drie klassiekers waar we niets of niemand spaarden. Hilarisch en om nooit te vergeten! Wanneer Hans en ik elkaar nog eens zien, komt het steevast ter sprake en we kunnen er nog altijd hartelijk om lachen.
Een tweede hoogtepunt is 'De Parochie van Miserie'. Een
supercast, een pracht van een stuk met nachtenlange
nabesprekingen.
Als laatste kies ik absoluut een voorbereiding op een bepaalde
KVT-dag. Dat was er eentje in het teken van de verkiezingen. Elke
KVT-dag moeten we een verplicht nummertje brengen op het podium en
daar moet uiteraard ook over vergaderd worden. Die dag werd er bij
ons thuis vergaderd en - zoals het hoort - was dat met de
gebruikelijke hapjes en drankjes. Rond 22u. stond ineens onze
grootste rivaliserende ploeg voor de deur... met een bak Stella.
Samen hebben we plezier gemaakt en gezongen tot in de vroege
uurtjes. Iedereen is pas naar huis gegaan toen de frigo
uiteindelijk leeg was. Topmoment! De KVT-dag was voor ons toen al
geslaagd. We hebben hem uiteindelijk niet gewonnen, denk ik, al zal
het één van de weinige keren zijn (lacht).
Je bent nu al een aantal jaren jeugdleider van het
Tejaterateljee. Hoe ben je daar destijds mee begonnen? Wat trok en
trekt je er nog steeds in aan?
Ik ben altijd fan geweest en gebleven van het Tejaterateljee,
aangezien ik zelf een rasechte Tejaterateljeeër was en daar een
reuze tijd beleefde. Na mijn jaren als acteur bij de jongeren -
toen Marc Gerards het Tejaterateljee leidde - gingen ze op een
bepaald moment op weekend met de groep. Een weekend buiten de
KVT-muren! Het moest er één worden van repeteren afgewisseld met
ontspanning . Marc klopte bij me aan met de vraag of Greet en ik
niet wilden meegaan om wat activiteiten en spelletjes in elkaar te
steken. Sindsdien ben ik elk jaar mee geweest, met uitzondering van
de geboortejaren van mijn twee kinderen Arthur en Clara. Vele jaren
later kwam Marc naar me toe en zei me: "Ich gon stoppen met het
Tejaterateljee en gij neemt het over". Ik was nogal verrast en heb
daar toch even moeten over nadenken. Marc is toen nog enkele jaren
doorgegaan en zo ben ik er zachtjesaan ingerold. Ik heb de taak op
mij genomen - samen met jou, hè Kathleen - omdat die taak alleen
niet haalbaar is. Tot op heden doen wij dat nog altijd goed samen
als perfecte tandem, zou ik zeggen. Wat mij aantrekt tot het
Tejaterateljee is de sfeer, de vriendschap, verlegen kinderen zien
binnen komen, ze zien openbloeien tot acteurs en actrices van wie
er sommigen later bij de volwassenen hun KVT-avontuur verderzetten.
Er zijn Tejaterateljeeërs met wie ik nog altijd een zeer goede
band heb.
Opvolging is alvast verzekerd met je zoon in onze
jeugdafdeling. Heb je nog "wijze woorden" voor hem?
Wijze woorden...? Ik zou gewoon zeggen: doe wat je graag doet en ga
ervoor!
Sam, bedankt voor je enthousiasme en engagement tijdens je eerste 25 jaar bij het KVT! Wij hopen dat de volgende 25 (en meer) ook vol plezier en passie zullen zijn.
