Raf Van Attenhoven (2012)

Raf Van Attenhoven - interview uit 2011

Raf Van Attenhoven kennen we als een graag geziene figuur in onze KVT-contreien. Als man van de bank speelde hij een elementaire rol bij de aankoop van het KVT-Theater, toen bioscoop "Studio Diest" het voor bekeken hield. Omdat hij nu ook al een kwarteeuw gebeten is door de toneelmicrobe, gingen we hem opzoeken. We vroegen om te beginnen naar het waarom.

Feitelijk is het toneel me met de paplepel meegegeven, want mijn vader - Rik Van Attenhoven - stichtte onze collega's Toneelgezelschap Uilenspiegel en was er ook enige tijd voorzitter van. De eerste aanzet was mijn scoutstijd. Toen heb ik met Marc Stroobants een kompleet cabaret in elkaar gestoken. In 1983 speelde ik voor het eerst mee bij Uilenspiegel. Door alweer Marc, die ondertussen bij de KVT-jeugd aangesloten was, verzeilde ik hier. Het KVT zocht toen dringend een plaatsvervanger (wegens ongeval) voor een rol in 'Het flauwgevallen paard'. Dat was in 1984 - het eerste seizoen dat het KVT in zijn huidige zaal speelde. Daarna speelde ik omzeggens geen toneel meer - tot ik John tegenkwam - toevallig in een café - en hij vroeg me of ik geen zin had om weer eens mee te doen. En zo belandde ik in het seizoen 1991-92 weer op de KVT-scène met 'De nacht van de 16e januari'. Dan duurde het weer tot 'Twee en twee is sex' (94-95) dat ik weer op de bühne stond. En vanaf dan speelde ik elk seizoen mee. Al snel zat ik ook in het bestuur.

Aan welke stukken hou je de beste herinneringen over?
Dat is uiteraard een moeilijke vraag om op te antwoorden. In 'Het haar van de hond' speelde ik o.m. samen met Bart Muës en met Caroline Meerschaert - in die tijd stuk voor stuk jonggedienden.

Vooral de après-repetities wogen veelal erg zwaar. Schitterend vond ik ook 'De ingebeelde zieke'. 'Heksenjacht' en 'Het koekoeksnest' zullen me eveneens bijblijven. In dat laatste stonden we trouwens samen op de scène, Juliaan! Met alle gevolgen van dien - achteraf in de bar!

Bij een stuk horen natuurlijk ook regisseurs!
Wel, daar moet ik in de eerste plaats aan Wannes Vanderstukken denken. Die ging heel planmatig te werk. Hij wist ook steeds waar hij met het stuk en de omkadering ervan naartoe wou. Verder heb ik de beste herinneringen aan Dirk Lavrysen. Ook heb ik veel geleerd van Hans Royaards. Die bracht ons bij dat je op de scène "gewoon" moet praten - zoals in de dagelijkse omgang - en niet gaan forceren.

In zo'n kwarteeuw vallen ook wel heel wat anekdotes te rapen.
Tja! In 'De genodigde' bleef ik in een telefoondraad hangen en belandde zo in de armen van Cato, die ook in het echte leven mijn partner is. In een vertoning van 'Het koekoeksnest' vergat ik mijn speciale short met opgenaaide dolfijn aan te trekken, en kwam dus op in mijn gewone onderbroek! In 'De ingebeelde zieke' moest ik een lied zingen. Sam - die met zijn rug naar het publiek zat - kreeg steeds de slappe lach - en ook ik had dus alle moeite om mij ernstig te houden. Over sommige esbattementen van na repetities en voorstellingen - tot in de vroege uurtjes, toen het al licht werd - zal ik maar zwijgen!

De jongste jaren hebben we je wel minder op de scène gezien.
Inderdaad, dat is nu al 4 jaar geleden! Toneelspelen is een tijdrovende bedoening. Bij het KVT moet je tellen op zo'n avond of 50 per productie. In combinatie met het gezinsleven; het beroep en andere hobby's gaat dat zwaar doorwegen. Verder had ik het ook "efkens gehad".

Nu ben je er weer bij in een productie van het Tejaterateljee. Is dat komen uit de lucht vallen?
Zeker niet! Ik engageerde me al een tweetal seizoenen met onze jongeren - o.m. om wat aan hun uitspraak te werken. En ik vond dat plezant, want steeds een toffe groep. Voor 'De golf' was Sam op zoek naar de rol van leraar en hij vroeg me of ik daar geen interesse voor had. Ik vond het wel een rol die me ligt - feitelijk leek ik voorbestemd om in het onderwijs te stappen, maar dat is er nooit van gekomen. Wim is trouwens als regisseur heel goed bezig met de groep - en we kunnen dus met het volste vertrouwen uitkijken naar het eindproduct.

Is dat nu wel niet heel anders voor jou om te werken met een groep jongeren? Welnee! Ik vind het absoluut plezant. Trouwens, veel verschil met repetities voor volwassenen is er niet! En ik voel me binnen die groep zelf weer jong. Misschien wel een illusie! Ik probeer wel steeds het goede voorbeeld te geven - o.m. qua tekstkennis. En tenslotte ben ik in het stuk ook de leraar!